O godz. 9.00 w Bazylice Archikatedralnej rozpoczęła się msza św. koncelebrowana pod przewodnictwem Ks. Arcybiskupa Adama Szala z kazaniem. Następnie procesja wyruszyła ulicami miasta od Bazyliki do Katedry Greckokatolickiej, gdzie był I ołtarz, następnie do Pl. Niepodległości, do II ołtarza i kolejno na Pl. Konstytucji, do III ołtarza dalsze przejście do kościoła św. Józefa, gdzie był ostatni IV ołtarz i zakończenie procesji.
W kościele
Boże Ciało to jedno z głównych świąt obchodzonych w Kościele katolickim. Choć świadomość niezwykłego cudu przemiany konsekrowanego chleba i wina w rzeczywiste Ciało i Krew Chrystusa towarzyszyła wiernym od początku chrześcijaństwa, jednak trzeba było czekać aż dziesięć stuleci zanim zewnętrzne przejawy tego kultu powstały i zadomowiły się w Kościele. Data Bożego Ciała nie jest stała, dlatego święto to rokrocznie może wypadać w różnych terminach. Zawsze jednak jest to czwartek po święcie Trójcy Świętej.
Bezpośrednią przyczyną ustanowienia uroczystości Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa były objawienia bł. Julianny z Cornillon. Około 1207 r., jako szesnastoletnia dziewczyna, przeżyła pierwsze widzenia, choć były one jeszcze mgliste i niezrozumiałe. Zgodnie z tradycją hagiograficzną, dopiero kilkanaście lat później, w 1245 roku, św. Juliannie ukazać miał się Chrystus, który w widzeniu domagał się ustanowienia święta Eucharystii na pierwszy czwartek po święcie Trójcy Przenajświętszej. Pod wpływem tych objawień bp Robert ustanowił w 1246 r. święto Bożego Ciała, początkowo dla diecezji Liege oraz zainaugurował pierwszą procesję eucharystyczną ulicami miasta. (wiecej tu: https://liturgia.wiara.pl/doc/7627625.Boze-Cialo-historia-swieta).
W tradycji ludowej
Boże Ciało to ludowa nazwa kościelnego święta ku czci Najświętszego Sakramentu. Święto to wypada w czwartek po dniu Trójcy Świętej. W Boże Ciało odbywają się uroczyste, barwne procesje do czterech polowych ołtarzy przystrojonych w kwiaty i zieleń – przede wszystkim brzozowe gałązki. Podczas procesji pod nogi kapłana niosącego monstrancję sypane są płatki kwiatów. Zgodnie z tradycją po zakończonej procesji wierni odłamywali z ołtarzy zielone gałązki i zabierali je do domów. Wieszano je na ścianach lub zatykano w strzechę, wierząc, że ochronią domowników przed chorobą, a obejście przed pożarem. Brzozowe witki wtykano także w pola – zabieg ten miał zwiększyć urodzaj i uchronić plony przed gradobiciem. Świąteczny charakter miały także dni oktawy Bożego Ciało. Odprawiano nabożeństwa i procesje, które miały wybłagać urodzaj. Powstrzymywano się także od wykonywania pewnych prac, na przykład prania bielizny kijankami. Wito wianki z wonnych ziół i kwiatów, które święcono ostatniego dnia oktawy. Wianki te wieszano w domach i przechowywano przez cały rok – stare należało spalić, nigdy nie wolno było ich wyrzucić. Wierzono, że posiadają szczególną moc. Dym z palonych ziół ochraniać miał domostwo w czasie burzy. W celu zabezpieczenia przed czarami dymem z wianków okadzano bydło przed pierwszym wiosennym wypasem i leczono chore dzieci.
W Polsce i za granicą
Można powiedzieć, że jednym z pierwszych zwyczajów praktykowanych w procesji eucharystycznej na Boże Ciało było odśpiewywanie Ewangelii przy czterech ołtarzach. Innym zaś było przynoszenie wianków utkanych z ziół. Wierzono też, że kto nie wziął udziału w procesji w samą uroczystość bądź w jej oktawie, ten niechybnie umrze w ciągu roku. Po dziś dzień najbardziej widowiskowe procesje mają miejsce na Kurpiach oraz na Podhalu. Jeśli zaś chodzi o zwyczaje w innych krajach Europy, warto wspomnieć o Hiszpanii, gdzie ozdabia się domy kwiatami. We Włoszech natomiast, w Rimini, tamtejszy biskup podczas procesji trzyma w dłoniach Najświętszy Sakrament, dosiadając jednocześnie konia. Wracając do Polski, praktycznie w każdej parafii dzień Bożego Ciała jest dniem jedynym w swoim rodzaju. Jego niepowtarzalną atmosferę czuje się przede wszystkim w wiejskich parafiach. Sam bowiem Bóg przechodzi procesyjnie pośród swojego ludu, przypominając o tym, że jest z nim zawsze i wszędzie. Nigdy o tym nie zapominajmy i uczmy tego kolejne pokolenia.
Źródło:
Krzysztof Ruszel Leksykon kultury ludowej w Rzeszowskiem, Rzeszów 2004., Niedziela.pl, https://liturgia.wiara.pl/
